De Haagse apenrots

De kiezer heeft gesproken. In de Tweede Kamer en in het kabinet is de schrik groot. De afgestofte politici zoeken naar een gepast antwoord. Dat weet ik toevallig, omdat ik er een aantal maanden heb rondgelopen als politiek redacteur van Trouw. Met veel plezier overigens. Want hoewel de kiezer te hoop loopt tegen de betonnen muur die het tijdelijke parlement kenmerkt, vond ik het achter die façade heel interessant.

Al twee periodes eerder was ik als journalist op het Binnenhof actief. Dus ik was nieuwsgierig wat deze nieuwe periode zou brengen in gebouw B67, zoals het in jargon heet: Bezuidenhout 67. Het is het voormalige minister van Buitenlandse Zaken en werd begin jaren tachtig gebouwd, Naar het ontwerp (zie foto) heette het al snel ‘De apenrots’. De architect behoorde tot de stroming van het ‘brutalisme’, waarbij de mens ondergeschikt is aan het gebouw. En dat is goed te merken.

Met wat aanpassingen blijkt dit voormalige mega-ministerie (hoeveel ambtenaren zaten daar in vredesnaam, vroeg ik me steeds af) een aantal vergaderzalen en een kopie van de voormalige Tweede Kamer te kunnen huisvesten. Maar tussen de likjes vrolijke verf moeten de parlementariërs, medewerkers en journalisten noodgedwongen aankijken tegen het grove, grauwe beton dat eind vorige eeuw kennelijk populair was. En dan die gangen: eindeloos, kronkelend en onnavolgbaar. De spreekwoordelijke politieke wandelgangen, bedoeld om elkaar te ontmoeten en tot ‘zaken’ te komen, lopen in dit gebouw vaak dood. Iedere partij heeft zijn eigen verdieping en vleugel, waardoor spontane uitwisseling van meningen en roddels onmogelijk blijkt. Op het oude Binnenhof, nu een bouwput vanwege de renovatie, kon je tenminste rondjes lopen en zag je elkaar al van verre aankomen. 

Maar toch vond ik het er leuk. Veel was niet veranderd: het politieke spel, de grappige ijdelheid van politici, de scherpe interrupties (of het gebrek eraan) en de diaree aan moties. Politici schijnen het nooit te leren. Veel was nog erger geworden: de soms venijnige opmerkingen op de persoon gespeeld, de lengte van de debatten door de versplintering van het partijlandschap en daardoor het gebrek aan effectiviteit om het een bewindspersoon echt lastig te maken. 

Maar ik heb genoten. Het altijd vriendelijke Kamerpersoneel dat zorgt dat jij je er thuisvoelt. Zoals de barista die na een paar dagen jouw naam al kent en de soort koffie die je drinkt. De aardige collega-journalisten die vaak ook al jaren deel uitmaken van het ‘dorp’ dat deze vierkante kilometer politiek nu eenmaal is. En niet te vergeten de super-sympathieke collega’s van Trouw, die zorgden voor een warm bad van welkom en een uitstekend werkklimaat. Het brutalisme kreeg geen greep op deze mensen. Integendeel: ik voelde me door hen niet ondergeschikt aan het gebouw, maar genoot van haar beschermende warmte. Nu nog hopen dat de kritische kiezer door dit dikke beton de harten van de politici bereikt. En dat de politici van deze apenrots afdalen naar de mensen toe. Dat is niet brutaal, dat is hard nodig!