Skip to content

EEN CDA-SCOOP OM NOOIT TE VERGETEN

Voor dagblad Trouw mag ik in deze tijd, vlak voor de ‘viering’ van haar 40-jarig bestaan, enkele sleutelmomenten in de geschiedenis van het CDA beschrijven. De eerste twee delen zijn inmiddels verschenen (zie links onderaan dit bericht). Op 10 oktober, de verjaardag van de partij, verschijnt deel 3. Van de loyalisten en de kruisraketten, via de strijd tussen Lubbers en Brinkman, naar de ‘dissidenten’ bij het CDA-congres van 2010. Het is nooit saai binnen de christen-democratie. 

Toeval

Nu ik weer over die tijd schrijf, moet ik opeens terugdenken aan de scoop die ik toen als jong journalist had. Als eerste meldde ik het aftreden van Elco Brinkman als fractievoorzitter. Het was 16 augustus 1994. Misschien eens aardig om te laten zien hoe zo’n primeur tot stand komt. Sinds Watergate hangt er een geur van mysterie rond een scoop, maar het is geen hogere wiskunde en vaak een combinatie van toeval, geluk en veel bellen. 

De dag voor het aftreden liep ik als journalist bij de GPD-bladen door de uitgestorven gangen van de Tweede Kamer, het was reces. Ik was nieuwsgierig hoe het met de crisis in het CDA was, enkele maanden na de nederlaag van Brinkman (van 54 naar 34 zetels). Spontaan pakte ik de deurklink vast van de kamer van een mij doorgaans goed gezind CDA-Kamerlid, toen ik hem hardop hoorde spreken over een geheim beraad die avond van partijbestuur en fractietop in Zoetermeer. ‘Over onze leider’. Ik hield mijn adem in en de deur op een kier. Inmiddels had het Kamerlid mij opgemerkt, wenkte mij binnen en sloot zijn telefoongesprek af. Aan zijn reactie te zien had hij niet begrepen dat ik een cruciale zin in zijn gesprek opgevangen had. Ik hield wijselijk mijn mond en sprak met hem over koetjes en kalfjes. 

Quasi-naïef 

Terug op de redactie ging ik als een gek bellen. Zoetermeer, een vreemde plek voor politici om te vergaderen. Waar zou dat kunnen zijn? Ik belde alle plaatsen met vergaderaccommodatie af en vroeg quasi-naïef hoe laat de bijeenkomst van het CDA die avond ook al weer begint? Al na drie telefoontjes had ik beet. Van een medewerkster van het Baron Hotel kreeg ik antwoord: 8 uur. 

Zodoende stond ik rond die tijd te posten bij de ingang en ja hoor, een voor een druppelde de CDA-top binnen, mij besmuikt aankijkend. Ik zag toen wie er allemaal waren en wist genoeg. De volgende ochtend belde ik een aantal op, die niets wilden zeggen, behalve – o ironie – het Kamerlid waar ik de tip per ongeluk van gekregen had: ja, Elco was onder zware druk gezet, hij zou vandaag zijn aftreden bekend maken. Maar ja, een bron is geen bron, dus ik zat voor het blok. Kon ik onze middagbladen melden dat de CDA-leider zou aftreden of zou het een canard worden? 

Beter opletten

Er restte mij maar een ‘paardenmiddel’, altijd handig in tijden van nood. Ik belde de voorlichtster van de CDA-fractie waarmee ik goede contacten onderhield. ‘Als ik het bericht maak dat Brinkman aftreedt, word ik dan vanmiddag door mijn hoofdredacteur ontslagen of niet?’ Een stilte die uren leek te duren. ‘Nee, ik denk het niet’, zei ze en verbak de verbinding. 

Onze Haagsche Courant opende die middag met het nieuws. Daardoor gealarmeerd vlogen mijn collega’s van onder andere Trouw, AD, Volkskrant en NRC naar de ingang van de CDA-fractiekamer voor het begin van hun wekelijkse beraad. Mopperend dat ze van niets wisten en dat ze deze primeur graag hadden gehad. Dat bleek later ook in het boekje ‘Paars’ van Telegraaf-journalist Emile Bode, die er uitgebreid over schreef. ‘Ik baal als een stekker, want ik had het nieuws graag in de Telegraaf gehad. Als we beter hadden opgelet’. 

Trots incasseerde ik de complimenten van de collega’s. Over dat beetje toeval en geluk dat ik erbij had, zweeg ik maar. Tot nu toe. De primeur is inmiddels verjaard. Dus dit is mijn cadeautje aan het jarige CDA: zo haalt de partij steeds weer het nieuws. Niets aan te doen.

  • Mijn artikel in Trouw op donderdag 24 september 2020 over de kruisraket die het CDA bijna liet ontploffen. Klik hier
  • Mijn artikel in Trouw op donderdag 1 oktober 2020 over alles wat er mis kon gaan, ging mis. Hoe 1994 een rampjaar werd voor het CDA. Klik hier
  • Mijn artikel in Trouw op donderdag 8 oktober 2020 Hoe de gedoogconstructie met de PVV een open wond achterliet in het CDA klik hier

Dit bericht heeft 0 reacties

Reageer

Back To Top