Een mooi stel

Vorige week was het een drukke week voor mij als freelancer. In de sfeervolle Noorderkerk in hartje Jordaan mocht ik dinsdagavond het Verkiezingsdebat van de Protestantse Kerk Amsterdam leiden. Negen lokale politici – de meeste van hen lijsttrekkers – werden aan de tand gevoeld over thema’s die de kerk na aan het hart liggen. Het ging dus over de leefbaarheid van de stad, de gedwongen uittocht van gezinnen, de inzet van religieuze organisaties – zoals de Diaconie – voor de oplossing van problemen en de zorg voor kwetsbare groepen, zoals uitgeprocedeerde asielzoekers en slachtoffers van mensenhandel op de Wallen.
Vooral dat laatste zorgde voor een debat waar emoties en ongemak de boventoon voerde: is the red light district een toeristische attractie om trots op te zijn (ruim drie miljoen bezoekers per jaar, meer dan het Rijksmuseum) of een schandvlek van de stad? Een debat dat in de gemeenteraad al lang niet meer gevoerd wordt. Dat was ook de meerwaarde ervan. Zoals een SP-medewerker na afloop als compliment meegaf: dit was het beste debat dat ik mee heb gemaakt, het ging ergens over. Daarnaast moesten de aanwezige politici ook nog eens in een minuut hun moreel kompas verklaren: de belangrijkste waarden van waaruit zij politiek bedrijven. ‘Een mooi stel’, concludeerde ik aan het eind van het debat, de negen politici toeknikkend.

Twee dagen later was ik moderator bij Trouw in het land, een serie bijeenkomsten waarbij de 75-jarige krant op bezoek gaat bij de lezers. We waren op deze eerste bijeenkomst in het Haagse Nieuwspoort, om over de geschiedenis van Trouw en de politieke verslaggeving te spreken. Best wel spannend hoe die avond zou verlopen.
Maar de trouwe lezers die waren gekomen maakten er een warm bad van. Wat een betrokken, positieve mensen. Wel kritisch, maar niet polariserend en de ander uitsluitend. Een verademing in het huidige publieke debat. Er waren twee bijzondere politici: domineeszonen die ieder een andere politieke weg hadden gekozen. Arjan Vliegenhart is wethouder voor de SP in Amsterdam. Hugo de Jonge was voor het CDA wethouder in Rotterdam en nu vicepremier. Maar ze konden het prima met elkaar vinden. Geen gegooi met krachttermen of cynische verwijten.

Het mooiste moment kwam echter toen ik vroeg of er misschien een lezer in de zaal zat die Trouw als 75 jaar las. Een oudere mevrouw stak haar vinger op. Als meisje van zes had ze voor het eerst de illegale Trouw in februari 1943 onder ogen gekregen. Ze was nu 81 jaar. Sinds die tijd las ze de krant en was ze, zoals zie vertelde, met Trouw meegegroeid. Van orthodox gelovig meisje naar een vrouw die zich nu ‘vrijzinnig’ noemde. De geschiedenis van de krant belichaamd in een mens. De aanwezigen knikten, zo gaat dat. Ik dacht opnieuw, de zaal overziend, aan wat ik twee dagen eerder ook al had gezegd: ‘Een mooi stel’.

Zo mooi kan een week van een freelancer zijn.