Interrail memories

In de dunne zomerkrant – die immers ook vol moet – lees ik een verhaal van een Volkskrant-redacteur die met Interrail terugreist naar de plek in voormalig Joegoslavië waar zijn rugzak in 1987 werd gestolen. Bozig moet hij constateren dat hij in deze Servische plaats nog steeds niet welkom is en de rugzak nog steeds zoek is.

Het artikel voerde mij terug naar mijn herinneringen aan mijn Interrail -vakantie met mijn studievrienden Ad, Jim en Niek – ook precies 32 jaar geleden. Het begon niet al te best. Opgestapt in Amsterdam reisden we naar Wenen. Het was een snikhete zomer en dat moest ik bezuren. In de stad van Mozart dronk ik te weinig water – flesjes Spa waren toen nog niet hip – en liep een zonnesteek op. Steeds slapper werd ik, tot ik languit moest gaan liggen in het gangpad van de overvolle treinen – want we moesten natuurlijk gewoon doorreizen. Mijn vrienden gaven me steeds bekertjes water te drinken uit een fonteintje waar een sticker op zat (zag ik pas bij het uitstappen) dat het geen drinkwater was. Maar ja, een zonnesteek maakt dorstig en ik leef nog steeds. Terwijl Ad en Jim naar de disco van de camping in Budapest gingen, lag ik in mijn tentje met koortsdromen langzaam beter te worden. Met op de achtergrond de klanken van Madonna’s toepasselijke song ‘Holiday’. Door mijn oogharen heen zag ik dat Niek (hij paste op, die kanjer) thee dronk met dat mooie buurmeisje van de tent verderop. We misten nog bijna de trein toen hij twee dagen later (te) uitgebreid afscheid van haar nam. In goede gezondheid verliep de reis verder zeer voorspoedig: Florence, Rome, Thessaloniki (waar we ’s nachts voor het station sliepen in een mierennest, bleek de volgende ochtend) en Athene. Een onvergetelijke reis. Vriendschap die Interrail overleeft, overleeft alles. Volgende maand hebben we onze jaarlijkse ‘familiedag’: de vier vrienden met hun partners en kinderen, inmiddels zelf in de Interrail-leeftijd. Ik gun ze net zulke vakanties. Zonder zonnesteek natuurlijk, maar met net zulke goede vrienden.