Femke

Met de nieuwe burgemeester van Amsterdam heb ik bijzondere ervaringen. En ik ben haar iets verschuldigd. 

Laat ik met het eerste beginnen. Als politiek verslaggever van Netwerk maakte ik met mijn collega’s van NCRV en AVRO bij de verkiezingen van 2003 een serie met de toenmalige lijsttrekkers. Blind Date heette dat, want ze wisten niet wat we met ze gingen doen en wie ze op hun pad tegen zouden komen. Het was de tijd waarin Twitter en Facebook nog niet bestond en de voorlichters minder beducht waren voor negatieve beeldvorming – je kunt het je nauwelijks nog voorstellen. We hadden bedacht om met Femke Halsema, voorvrouw van GroenLinks, vuilnis op te gaan halen in Amsterdam-Zuid. Waarom weet ik echt niet meer, maar het zal vast iets te maken hebben gehad met consumentisme, groen en links. Met haar karakteristieke lachje – dat zullen we weer gaan horen, leuk – begon ze wat onwennig aan het karwei. Maar gaandeweg kakelde ze er steeds lustiger op los, tegen de vuilnismannen en de mensen die haar vol verbazing herkenden. Ze liet voor de draaiende camera niets merken dat ze het waarschijnlijk vreselijk vond. Ze wierp de zakken vol overgave in de vuilniswagen. Alles voor de verkiezingscampagne.

Drie jaar later nam ik haar voor een nieuwe Blind Date mee naar de PC Hooftstraat, de chicste winkelstraat van Amsterdam. Weer hadden we iets leuks bedacht: ze mocht gaan verkopen in een hippe modezaak. Had vast iets te maken met consumentisme, groen en links. Een klant wilde een string hebben en Femke ging op zoek. Het meisje koos een zilverkleurige ter waarde van bijna 200 euro. Femke verbloosde op dat moment niet, maar schaamde zich diep, vertelde ze toen de camera uit was. Later noemde ze dit het dieptepunt van haar verkiezingscampagne. Ze had het niet moeten doen.

Enkele jaren later, ze was de politiek al uit, wilde ik haar vragen voor een reportage over onze economie. Ze gaf lessen over hoe leerlingen zich bewust moesten zijn van de omgang met geld. Ze wilde wel meewerken, zei ze, maar dan moest ik haar iets geven wat ze nog niet had. Het bleek mijn boek te zijn, de biografie Mooie Barend van oud-premier Biesheuvel. Ik beloofde het haar later te geven. Maar ik heb het nooit gedaan. Gewoon vergeten, je weet hoe dat gaat.

Die schuld wil ik graag inlossen. Zodra burgemeester Femke zich geïnstalleerd heeft in de foeilelijke burelen van de Stopera kom ik langs met het boek. Dan zullen we het ongetwijfeld hebben over consumentisme en groen en links. En over dat ze nooit meer iets doet wat ze van te voren niet weet. Voor Femke geen Blind dates meer, dat weet ik zeker. Maar dat ze een goede burgemeester kan worden – daar ben ik van overtuigd. Ze deinst nergens voor terug. Een kranig wijf! Femke